Татьянаның әні
Абайды оқимын да
Қайран қалам,
“Бар ма, - деп,
тумысында асқан дарын одан.
Алысқан мыңмен жалғыз”
ойшыл адам,
жырына желі тартты
Россиядан.
Үйреніп Лермонтовтың лирикасын,
өр мінез, өршіл ойға иді басын.
Пушкиннің ардақ тұтып
зор тұлғасын
сөйлетті дәл Тоғжанша
Татьянасын.
Ақыры, есімі оның
жырда шалқып,
әнімен Әйгерімнің ұшты қалқып.
“Осы,- деп,
махаббаттың бесік жыры”,
Тыңдады үлкен - кіші
еріп балқып.
Өмірде естімеген әнді мұндай
Әр қазақ қабылдады еш жатсынбай.
Құрметтеп орыс қызын өз қызындай,
Бір кіндіктес туысындай.
Рас тамыры бұл сырдың терең жатыр.
