ءبىر كۇنى اق ءتيىن بۇتاقتان بۇتاققا قارعىپ ءجۇرىپ، ۇيىقتاپ جاتقان قاسقىردىڭ ۇستىنە قۇلايدى. قاسقىر قارعىپ تۇرىپ ونى جەگىسى كەلەدى. اق ءتيىن جالىنىپ:- مەنى جەمە، جىبەر؟ – دەيدى.
- جارايدى، جىبەرەيىن، بىراق سەن ماعان ايت: نەلىكتەن سەندەر ءار ۋاقىتتا شات بولىپ جۇرەسىڭدەر؟
سوندا اق ءتيىن:
- مەنى جىبەرىڭىز، سودان سوڭ ايتايىن، ايتپەسە جۇرەگىم دىرىلدەپ، سويلەي الاتىن ەمەسپىن، – دەيدى. قاسقىر اق ءتيىندى بوساتادى. اق ءتيىن اعاش باسىنا شىعىپ الىپ:- سەن قاسقىر، زالىمسىڭ، زالىمدىق ءىشىڭدى جاندىرادى. سوندىقتان ارقاشان قاپالى جۇرەسىڭ. ءبىز ەشكىمگە جاۋىزدىق ىستەمەيمىز، سول ءۇشىن دە ءار ۋاقىتتا ءماز بولىپ جۇرەمىز، – دەپتى.
