الاش وردا
قاشاننان قازاق حالقى نۇرعا قۇشتار،
شاقىرعان تىم الىستان ءبىر جارىق بار.
الاشتى ەل قىلام دەپ ەرلەر شىقتى –
ءاليحان، احمەت پەن مىرجاقىپتار.
ەل دەسە كەۋدەسىنەن كۇي اعىلار،
بەلسەنىپ شىقتى نە ءبىر زيالىلار.
باستاۋدان باستالاتىن بۇلاقتاردىڭ
ومىرشەڭ وزەندەرگە قۇيارى بار.
ۇزسەم دەپ ۇستەمدىكتىڭ شىنجىرلارىن،
ارنادى الاشىنا مۇڭ جىرلارىن.
قوزعالىس ءباسپاسوزسىز بولمايدى دەپ،
شىعاردى «ايقاپ» دەگەن ءبىر جۋرنالىن.
گازەتتەر – «قازاق» پەنەن «بىرلىك تۋى»،
«سارىارقا» كۇنگە ۇمتىلدى، نۇرعا ۇمتىلدى.
اقىرى بولىپ اقپان توڭكەرىسى،
قيراتىپ پاتشا تاعىن، ءتۇندى ءتۇردى.
زاماننىڭ شالدىقسا دا بۇل ورىندە،
قازاقتىڭ وت تۇتاندى جۇرەگىندە.
اتالدى اۆتونومدى ەل الاش جۇرتى –
ەكىنشى جالپى قازاق سەزىندە.
بار قازاق شات بوپ كۇلىپ، مەرەيلەندى،
ءۇمىتىن بۇل بوستاندىق جەبەي بەردى.
قيمىلى ورىندبوردان باستاۋ العان –
الاشتىڭ استاناسى سەمەي بولدى.
العاشقى اشارشىلىق
قازاققا قارا زۇلمات كوزىن تىگىپ،
قورلاندى، قوس ۇرەيمەن ءومىر ءسۇرىپ.
ازامات سوعىسىنىڭ ازابى زور،
ەل ءىشى ەبىل-دەبىل، بۇلىنشىلىك.
شايقالعان جىلدار بويى تۇنىعى دا،
تارقاعان تويى مەنەن قىزىعى دا –
سەندەلىپ سەمەي تۇردى، سەنىمى جوق،
دىرىلدەپ توڭكەرىستىڭ قۇزىرىندا.
بۇل شاقتا باي مەن كەدەي تىم ءدۇرداراز،
ەجەلدەن ورىس، قازاق، ول داعى اراز.
ارسيىپ «اق» پەن «قىزىل» اراسىندا،
ۋاقىتشا ۇكىمەت تە تۇردى ءبىراز.
تونادى تەك قازاقتى مۇنىڭ ءبارى،
كوبەيدى كۇننەن-كۇنگە زۇلىمدارى.
شىققاندا «ازىق-تۇلىك وتريادى» –
قىرداعى ەل قىزعىش قۇستاي شىرىلدادى
ەكپىنى «وتريادتىڭ» تاۋ بۇزاتىن،
ەلىرسە، ەلدى ەسىنەن تاڭدىراتىن.
جەسىردىڭ جەتەككە الىپ ءبىر سيىرىن،
جارلىنىڭ تارتىپ الدى جالعىز اتىن.
كوڭىلىن كەكتى اشۋ مەن قۇسا باسىپ،
بايلاردىڭ كوبى كەتتى قىتاي اسىپ.
كەدەي دە كەتەر ەدى قوسىن سۇيرەپ،
ول جاقتا كىم تۇر دەيسىڭ قۇشاق اشىپ.
باز كەشتى قازاق كۇننىڭ جارىعىنان،
قۇتىلماي «ازىق-تۇلىك سالىعىنان».
ىستىق بوپ الا جازداي، جاڭبىر جاۋماي،
قوسىلدى قۇرعاقشىلىق تاعى بۇعان.
قۇداي دا ەستىمەدى ەلدىڭ مۇڭىن،
تامىرى وسپەي جاتىپ سولدى گۇلدىڭ.
الاپات اشارشىلىق باستالدى ەندى –
جازىندا – مىڭ توعىز ءجۇز جيىرما ءبىردىڭ.
امالداپ، امان قالىپ ساناۋلىلار،
قىرىلدى تۇتاسىمەن كەي اۋىلدار.
ءتۇيىر جوق تىسكە باسار ءتۇز دالادا،
كەتكەندەي جەرگە ءسىڭىپ جان-جانۋار.
ءبۇلىنىپ رەسەيدىڭ زور الابى،
كوزىنەن ورىستىڭ دا سور اعادى.
قادالىپ قانىن ءىشىپ، مالىن تالاپ،
قازاقتىڭ باي دالاسىن توناپ الدى.
قاڭعىرىپ، قازاق قايىڭ ساۋىپ كەتتى،
كەيبىرى نەسىبەسىن تاۋىپ جەپتى.
سەندەلىپ سۇيەكتەرىن سۇيرەتكەندەر
سەمەيدىڭ قالاسىنا تالىپ جەتتى.
قالاعا جەتپەگەندەر دالادا ءولدى،
سۇيەگى كومىلمەستەن قالا بەردى.
قالانىڭ اتى – قالا، ەل ورتاسى –
سول كەزدە كوپ اشتارعا پانا بولدى.
اپات جۇت اۋىر ءتيدى كوشپەندىگە،
زار الدى بەتكەيدى دە، توسكەيدى دە.
شەتەلگە اۋىپ كەتتى جول تاپقاندار،
قوش ايتىپ اتامەكەن، وسكەن جەرگە!
ابۋباكىر قايران
"ادىرنا" ۇلتتىق پورتالى
