ساباق باستالدى. الماتى جاسارىپ كەتتى. ء ىشى بوس بولىپ جۇرەتىن اۆتوبۋس، تروللەيبۋسقا مىنەردە سونى بىردەن بىلەسىڭ.
كەشە "قازپوشتاعا" بارايىن دەپ 16-شى اۆتوبۋسقا ءمىندىم. ەكىدەن كەيىنگى كەز. ءىشى تولا جاستار. تەرەزەگە جاقىنداي بەرىپ ەدىم، جاس كەلىنشەك ورىندىقتاعى ءتورت-بەس شاماسىنداعى بالاسىن تۇرعىزىپ، "وتىرىڭىز" دەدى.
قازاقى، تاربيەلى جان ەكەنى سوزىنەن دە ءبىلىندى.
- اينالايىن، ورىن وسى بالانىكى عوي، -دەدىم.
- ءبىز قازىر تۇسەمىز، - دەدى.
- وندا وتىرايىن، - دەپ وتىردىم.
ەندى ءجاي وتىرامىن با، جىبىرلاپ جانىمداعى تۇرەگەپ تۇرعان قارا بالانىڭ وسىڭكىرەپ كەتكەن شاشىنان سيپاپ اتىن سۇراپ ەدىم، بەتىمە ۇرپيە قارادى. قازاقتىڭ ناعىز قارا بالاقايى. الگى كەلىنشەكتىڭ ودان ەكى جاستاي ۇلكەن قىزى بار ەكەن. ول دا قارا قىز.
- اينالايىن، اتىڭ كىم؟ - دەپ سۇرادىم. ول بىردەڭە دەدى. شال بولا باستاعان اتانىڭ قاي وڭعان قۇلاعى بار دەيسىڭ، اتىن قايتا سۇراپ ەدىم، “يا كازاحسكي نە زنايۋ” دەدى. كۇلىپ جىبەردىم. تاعى دا تەككە كۇلەيىن بە:
- اينالايىن، مىناۋ ۇيات بولدى-اۋ، سەن قازاقشا بىلمەيسىڭ، ال مەن ورىسشا بىلمەيمىن. - دەپ اناسىنا قارادىم. ول ءۇن قاتپادى. بالكىم ىڭعايسىزدانعان ءتۇرى بولار. بىراق وعان قارايتىن مەن بە:
- قاراعىم، ۇيگە بارعان سوڭ مىنالارعا نان - حلەب، سول - تۇز، سۋ - ۆودا، اكە - وتەتس، اجە -بابۋشكا دەپ ۇيرەت. مەنىڭ دەدۋشكا ەكەنىمدى ايت، - دەدىم.
ولار ەسىككە قاراي قوزعالدى.
قولدارىنا تەلەفون ۇستاپ، قۇلاقتارىن بىتەپ العان ورىمدەي-ءورىمدي جاستار، مىنا ادام جىندى ما ءوزى، دەگەن سەكىلدى بەدىرەيىپ-بەدىرەيىپ قاراپ تۇردى.
ء"اي، ەامان-اي، اقسەلەۋ اعا جاعداي ءدال وسىلاي بولاتىنىن ءبىلىپ، جۇماق جەردىڭ قوينىنا تەز كەتكەن ەكەن-اۋ" دەپ ءىشىم قان جىلادى…
