دانا اسىلبەك. گەكساكوسيويگەكسەكونتاگەكسافوبيا

3508
Adyrna.kz Telegram

 

 

سىندىم

كەلەد ەندى ولگىم،

ءوزىمدى جەتىمگە بالايمىن.

«جىندى» دەگەن ءسوزدى كوردىم

كوزىنەن، بەتىنەن تالايدىڭ.

ءبارى دە سەنىڭ كەسىرىڭ،

كەشىرىم سۇراما ەندى.

جابىلاد مۇندا ەسىگىڭ،

بۇل جەردە جەرلەيمىن سەنى!

Speetamen (QQ)

 

          جارتى ساعاتتىق جولىمداعى ەبەدەيسىز ويلارىمدى ايالداماعا تاياعاندا ازەر جيناقتاپ الدىم. اۆتوبۋس ىشىندەگىلەردىڭ دە ىشىندە مەنىكىندەي ەبەدەيسىز ويلارى شاشىراپ جاتىر ما، ولار دا مەن سەكىلدى بۇل ادامدار اراسىنان ءوز ورىندارىن ىزدەي مە، بۇل مەنى قىزىقتىراتىن ساۋال. بىراق ولار مەن سەكىلدى مەنىڭ ويلارىما قىزىقپايتىن سياقتى. سەبەبى، اركىم ءوز ۋايىمىمەن بىرگە بۇگىنگى قاربالاس ومىرگە اسىعاتىندارى بايقادىم.

ءوز ايالدامامنان ادامدارمەن قىستىرىلىپ-قىمتىرىلىپ ءتۇستىم دە، دامحاناعا قاراي جۇگىردىم. نەگىزى بۇل ايالدامادان مەن ون بەس مينۋت بۇرىن ءتۇسىپ، جۇمىسىما كەشىكپەي كىرەر ەدىم. تەك ءۇي يەسىنىڭ تاڭ اتپاي شىعارعان ۋ-شۋنىڭ ارقاسىندا جۇمىسقا ون بەس مينۋتقا كەشىكتىم. دامحاناعا كىرگەندە ەدەن جۋشى ايەل دە، كاسساداعى قىز دا، مەنىڭ سالەمىمە جاۋاپ بەرە قويمادى. بىراق ەرەكشە كوڭىلدى ەكەندەرىن بايقادىم.

قىزمەتكەرلەرگە ارنالعان ورىنعا كىرىپ، كيىمدەرىمدى الماستىردىم. جۇمىسقا كىرىسەر ۋاقىتتا مەنى بۇگىندىككە العاش بايقاعان ادام قاسىما كەلدى. تازالىق دەيگەيى: جاعاسىنا ماي تامعان كىرلىسۇر جەيدە كيگەن ادام;تولىقتىق دەڭگەيى: كىندىگىنىڭ شۇڭقىرى كورىنەتىنتولىق ادام. جانە مەن ونىڭ اتىن اتامايمىن، مەن ءۇشىن ول: قاسقاباس. قولىنداعى قىزمەتكەرلەر ءتىزىمىن الدى دا، قولساعاتىنا ءبىر قارادى. ماعان بۇگىن نازار بۇرعان العاشقى ادام بولعانمەن، امانداسپادى.

«ون سەگىز مينۋت ءوتتى، سو-في!»

سوزدەرىنىڭ سوڭعى ەكپىنى وتە اۋىر ەستىلدى، بۋىندى دا ەرەكشە ءبولدى. ون سەگىز-اق مينۋت، ون سەگىز ساعات، نە تاۋلىك ەمەس. بۇل ەكپىن سونداي كۇنالى ءىس جاساپ قويعانداي سەزىندىردى. ونىڭ ۇستىنە بۇل العاشقى كەشىگۋىم. بىراق مەن وعان ەشتەڭە دەگىم كەلگەن جوق. سەبەبى، ونىڭ ءوز ەسەبى بار:

«وسى ايدا نەشىنشى رەت كەشىكتىڭ، بىلەسىڭ بە؟ سان جەتپەيدى ءتىپتى. تاعى قايتالانسا...»

ءبىر عانا ءسوز اۋزىمنان شىققىسى كەلدى. «بىراق» دەپ ايتپاق بولعانمەن، ەشتەڭەنى دالەلدەۋگە شىر-پىر بولعىم كەلمەدى. جالپى العاندا مەنىڭ جۇمىس ىستەپ جۇرگەنىمە تەك ءتورت كۇن عانا بولدى. قاسقاباس ينتريگالى اياقسىز سوزدەرىن جالعاۋعا ەرىندى مە، الدە ويىن جەتكىزە المادى ما، ايتەۋىر بەتىمە قاراپ تۇرىپ ايقايلاي باستادى:

«تەز، بار دا قويماداعى تاۋىق ەتىن قۋىرۋعا اپار. تەز-تەز، شيراعىراق!»

تۇرعان جەرىندە اۋزىندا جۇتىلىپ ۇلگەرمەگەن تاماق قالدىقتارىن سىلەكەيلەتىپ توگە سويلەدى. ءبارى ونىڭ ايقايلاعانىندا ۇرتىندا ساقتالىپ قالاتىن تاماق قالدىقتارىنىڭ وزدەرىنە ۇشپاۋىن تىلەيتىن شىعار. بۇل مەنىڭ تىلەگىمە اينالاتىنى ءسوزسىز.

ءدالىز بويىمەن قويماعا قاراي اسىعا كەلە جاتىرمىن. الدىمنان ءدامحانانىڭ مەنەن «جوعارى قىزمەتكەرلەرى» شىعا بەردى، كوزقاراستارى دا وزگەرمەدى. ولار وزدەرى ءتىپتى ىدىس جۋسا دا، ەدەن جۋسا دا دەڭگەيلەرىن قويمادان تاماق تاسيتىن مەنەن جوعارى سانايتىنعا ۇقسايدى. سايىپ كەلگەندە، قويمادان تاماق تاسيتىن مەنىمەن، كىر جەيدەسىن تاستامايتىن قاسقاباس ەكەۋمىزدىڭ ەش ايىرماشىلىعىمىز جوق. ول دا، مەن دە – ادام. بىراق ءبارى وزدەرىن ءبىر قۇدىرەتتى ادام سانايتىنى نەسى؟!

قويمانىڭ الدىنا كەلىپ، قالتامنان كىلتتى ىزدەي باستادىم. قالتامنان ءتۇسىرىپ الىپ، تەز-تەز ەڭكەيىپ جەردەن الدىم. اينالاما جالتاقتاپ، قۇلىپقا كىلتتى ازەر سالدىم. كىلتتەردى سىقىرلاتىپ، ءبىر اينالدىرىپ، ودان ەكى اينالدىرىپ قويما قۇلپىن اشتىم. قويما ىشىنە جارىق قوندىرىلماعان. بۇل قاسقاباس قويما مەن اجەتحانالارعاۇنەمشىلدىكتەن جارىق جالعاماعانعا ۇقسايدى. مۇمكىن، قويمادا جارىقتان تاماق بۇزىلىپ، بولماسا اجەتحانادا ادامداردىڭ كوزدەرى شاعىلىسىپ دۇرىس دارەت سىندىرا الماي قالاتىن شىعار.كىلتتى قۇلىپ اۋزىنان الماي، ەسىكتى اشىق قالدىرىپ، ىشكە كىردىم.

قارا سۋىق قويما ىشىنەن ىلعال اۋادان بولەك شيكى ەتتىڭ ءيىسى شىعادى. قويما سورەلەرىنىڭ بارىندە تاماقتاردىڭ ءتىزىمى جازۋلى. قۋىستاعى توڭازىتقىشتا پىسپەگەن تاۋىق ەتى، سيىر ەتى، قوي جانە شوشقا ەتتەرى ساقتاۋلى. ونىڭ بەرگى جاعىندا ارنايى جاشىكتەردە كوكونىستەر مەن جەمىستەر. ال الدىمداعى سورەلەردە باسقا دا تاعامدار ءبىر-ءبىر قوراپتان جىكتەلگەن. سورە-سورەنى اشىپ قاراپ، ورنالاسۋ ەرەجەسىن ەسكە ساقتاماق بولدىم.

«دۇرىس، اسىقپاي ارالا. ال ەسىك كىلتەنىپ قالدى».

بەيتانىس ادام ەسىك تۇستان سويلەدى. ەسىكتەن تۇسكەن ءدالىز جارىعىنىڭ جوعالعانىن بايقاماي قالىپپىن. قاراڭعىلىقتى اسا ۇناتپايمىن. دەرەۋ توڭازىتقىشتى اشىپ، قولىما ءبىر جاشىك تاۋىق ەتىن الدىم. ەسىككە جۇگىرىپ بارسام، تۇتقاسى جەردە جاتىر. قۇلپى سىنىق ەكەنىن العاشقى جۇمىس كۇنىنەن-اق بايقاعانمەن، قامالىپ قالامىن دەپ ويلاماعانمىن. ءتىپتى سول ءۇشىن دە ەسىكتى اشىق تاستادىم. تاۋىق ەتىن جەرگە قويدىم دا، ەسىكتى شۇقىلادىم. تۇتقا ورنىنداعى كىشكەنتاي تەسىككە شىناشاعىمدى تىعىپ، ەسىكتى وزىمە تارتتىم. نەگىزىشىناشاقپەن ونى اشا المايتىنىمدى ءتۇسىنىپ تە تۇرمىن. بارىبىرماسەلە تۇتقادا ەمەس، قۇلىپتا. ەسىككە جاقىنداپ،  داۋىسىمدى ەستىرتىپ، ايقايلادىم:

«قويمانىڭ ەسىگى جابىلىپ قالدى. ەي! كىم بار؟»

قويمانىڭ جانىنان وتكەن-كەتكەننىڭ داۋىسىن ەستي قويمادىم، تيىسىنشە، مەنىڭ داۋىسىمدى دا ەشكىم ەستىمەگەنىن ءتۇسىنىپ تۇرمىن.

جانىمداعى بىرگە قامالىپ قالعان بەيتانىس ادامسورەلەرگە سۇيكەنىپ تۇر. بەينەسى انىق بايقالمايدى.بىراق وتكەن جۇمىس كۇندەرىنەن مەن مۇنداي ادامدى بايقاماپ ەدىم. ماعان قاراي تۇرىپ قالعان ول، مەنىڭ ارەكەتتەرىمدى تۇسىنبەگەندەي:

«نەگە ايقايلاپ جاتىرسىڭ؟»

«كومەك سۇراپ جاتىرمىن».

«نەگە؟»

«تاۋىق ەتىن قۋىرۋ كەرەك. اپارماسام، جۇمىستان شىعامىن».

«سوندا سەن بۇل جۇمىستى وتە قاتتى جاقسى كورەسىڭ بە؟»

ونىڭ بۇل سۇراعىنا ويلانىپ قالدىم. ماعان بۇل قويمادان تاماق تاسيتىن جۇمىس قاتتى ۇنايدى دەپ ايتا المايمىن. ونىڭ ۇستىنە مۇنداعىلاردىڭ الارعان كوزدەرى دە جەتەرلىك. سوندىقتان بۇل سۇراققا شىنايى جاۋاپ بەرۋدى شەشتىم: «جوق».

ول باسىن يزەدى دە: «باسە».

نەگە ەكەنىن قاسىمداعى تاۋىق ەتىن الدىم دا، توڭازىتقىشتاعى ورنىنا قايتادان سالدىم. ەسىك تۇسقا كەلىپ وتىردىم. وتكەن-كەتكەن بىرەۋ بولسا، داۋىسىمدى ەستىرتسەم دەپ ويلاعانمەن، بۇل قويمادا ەشتەڭە ىستەمەي وتىرا بەرگەندى دە ءجون كورىپ وتىرمىن. قاسىمداعى ادام كوكونىستەر تۇستاعى سورەلەر اراسىنا قاراي كەتتى. ءۇنسىز قالدىق. ويىما ەمىس-ەمىس بالا كەزىم ءتۇسىپ قويادى. بالا شاعىمداعى ساسىق سارايعا مەنى بالالار ويناپ قاماپ قويعاندا، ويلايتىن ورىندالماي كەتكەن قيالدارىم مەن ارماندارىمدى ءجيى ەسكە الىپ تۇرامىن. ول ادام بولسا، وسى ويلارىم مەن ۇنسىزدىكتى بۇزىپ:

«نەگە ۇندەمەيسىڭ؟ قورقىپ وتىرسىڭ با؟»

بەرەتىن جاۋاپ تا جوق. مەن ءوز ويلارىممەن ارپالىسقاندى ۇناتاتىنىمدى، ونىڭ ۇستىنە قاراڭعىلىقتى جاقتىرمايتىنىمدى دا ايتىپ جاتقىم كەلمەدى. ول تاعى ويىمدى ءبولىپ، سورەلەر اراسىنان شىعىپ:

«الما جەيسىڭ بە؟ تەك شىن جاۋاپ بەر. جەيسىڭ بە؟»

باسىمدى يزەدىم. قولىنداعى المانى لاقتىرىپ جىبەردى. قاراڭعىدان كوزدەرىم بۇلدىراپ، المانى ۋىسىمنان جىبەرىپ الدىم. دومالاعان المانى قاسىمداعى شاڭ باسقان سورە استىنان قولىما الىپ، كيىمىمە ءسۇرتىپ جاتىرمىن. ول اياقاستى كۇلە باستادى. باسىنداعى جاي كۇلكى كەيىن ەسسىز كۇلكىگە اينالدى. كۇلكىسىن ازەر جيناقتاپ:

«ومىردەگى مۇمكىندىكتەر مەن سەنى وسى كورىنىسپەن ولشەپ قاراۋعا بولادى. سەن مۇمكىندىكتەردى جىبەرىپ الىپ، لاستانىپ، شىرىگەندە قولىڭا الىپ، ونى قايتارۋعا، پايدالانۋعا تىرىساسىڭ».

وعان المانى اۋزىما سالعان كۇيى قاراپ وتىرىپ قالدىم. قويما سونشالىقتى ونىڭ ءتۇرىن كورە المايتىنداي قاراڭعى ەمەس، بىراق ونىڭ ءجۇزى ەش كورىنبەيدى. ماعان بۇل سوزدەردى ايتقان سونداي اقىلدى ادامنىڭ كىم ەكەنىن قاتتى بىلگىم كەلدى: «سەن كىمسىڭ؟»

ول كىشىگىرىم كىدىرىستەر جاساپ:

«مەن ەشكىم ەمەسپىن. مەنى تانىپ ساعان كەرەك تە ەمەس. بالالىق شاعىڭدى ويلاپ، مەنىڭ سوزدەرىمدى ىشىڭنەن قورىتىندىلاي بەرسەڭ بولادى».

ول ادام ويىن وقي الا ما، الدە مەن بايقاماي ويلارىمدى سىرتقا شىعارىپ الدىم با؟ونىڭ ءتۇرىن كورگىم كەلدى. جۇزىنە ۇڭىلگىم-اق كەپ بارادى. ول تەرىس اينالىپقۋىسقا قاراي قايتا سۇڭگىپ كەتتى. ونى سورەلەر اراسىنان كوزبەن ىزدەي باستادىم. نەگە ەكەنىن، سونشا ۇرەيلەندىم بە، اياقتارىمدى جيىپ الىپ، تىزەمدى قۇشاقتاپ الدىم. قورىققاننان داۋىسىم قارلىعىپ:

«سەن مەنى قايدان تانيسىڭ؟»

ودان جاۋاپ بولمادى. بۇدان سوڭ ارامىزدا تاعى ءبىر تىنىشتىق ورنادى. ونى كورە المادىم، ءتىپتى قاراۋعا دا قورىقتىم. ادامدار مەن جايلى بىلۋگە ەشقاشان قىزىققان ەمەس. مەنىڭ ويلارىما، مەنىڭ ارماندارىما ەشكىم نازار اۋدارعان ەمەس. بىراق ول مەنىڭ ويىمدى وقىپ قويدى. جانە بۇل مەنى شوشىتقانىمەن قويماي، قۋانتتى دا. سەبەبى، وعان مەنىڭ ويلارىما ءبارىبىر ەمەس شىعار. ۇنسىزدىكتى قۇرتقىم كەلدى. ادەتتە، ءبارى مەنەن قاشادى، جالتاقتايدى، مەنى جاقتىرمايدى. مۇمكىن، بۇل مەنىڭ جاسان ادام ەكەنىمنىڭ بەلگىسى شىعار. ودان بۇل جايلى سۇراعىم كەلدى: «قالاي ويلايسىڭ، مەن جاقسى اداممىن با؟»

سورەلەر اراسىنان جوتەل ەستىلدى. مەنىڭ سوزدەرىمنەن قاقالىپ قالدى ما، الدە كۇلكىسى كەلدى مە، بىلمەدىم. كوكونىستەر ساقتالعان جاقتان ونىڭ جاۋابى ەستىلدى:

«ءوزىڭدى جاقسى اداممىن دەپ ويلايسىڭ با؟»

ءبىراز ەستەلىكتەردى ەسىمە الىپ:

«مەن بىلمەيمىن. مەن ەشكىمگە زيان كەلتىرمەگەن سياقتىمىن».

«بىراق سەن رۇقساتسىز الما جەدىڭ. سەن ۇرلىقشىسىڭ!»

تاعى ءبىر كىدىرىپ قالدىم. ونىڭ ءوز كىناسىن ەسكە سالىپ:

«سەن المانى ماعان ءوزىڭ بەردىڭ».

«بىراق ونى جەگەن سەن. ساعان ونى جەۋدەن باس تارتۋعا بولار ەدى».

تاعى قارقىلداعان كۇلكى ەستىلدى. ول مەنى كىنالى ەتىپ شىعارىپ، ءوزىنىڭ كىناسىن ەسىنەن شىعاردى. قاتتى كۇلكىدەن سوڭ ول مەنىڭ بۇل كۇنالى ىسىمە ءوزىن سىبايلاس كۇناھار رەتىندە سانامايتىنىن ايتتى. مەنىڭ بۇل ەكى تىستەلگەن الما ءۇشىن ماعان ومىردە قانداي قايتارىمدار بولاتىنىن دا ايتتى. جۇقالاپ ايتقاندا، ءبىر عانا الما مەنى قالاي «كۇناھار» ەتكەنىن جىكتەگەندەي بولدى. مەن نەگە ەكەنىن ءوزىمدى بۇعان كىنالى ساناي قويمادىم. ول بۇل ويلارىمدى ءبىلىپ العانداي:

«سەن ءوز ىستەگەندەرىڭدى مويىنداي الماساڭ، ءوزىڭدى جاقسى اداممىن دەپ ايتپاعانىڭ دۇرىس بولادى».

ءدال وسى سوزدەردەن سوڭ ەسىمەوسىدان ەكى جىل بۇرىنعى وقيعالارىم كەلدى. مەن ول كەزدەرى شىركەۋگە ءجيى بارۋعا تىرىساتىنمىن. عيبادات ەتۋگە ارنالعان ورىندا وتىرىپ، توردىڭ ارعى جاعىنداعى بەيتانىس شىركەۋ قىزمەتكەرىنە سىر اقتارۋشى ەدىم. باستاپقىدا ونداعى قاراڭعى اتموسفەرادان شوشىنعانمەن، ارتىنشا تولىقتاي قۇداي الدىندا اقتارىلا باستادىم. ءوز كۇناممەن بەتپە-بەت كەلگەندەي سەزىمدەر پايدا بولعان ساتتە ءوزىم مويىنداعىم كەلمەيتىن دۇنيەلەردى قۇدايدان جاسىرىپ قالعىم دا كەلەتىن. ارقاشان كۇنامدى اقتارعان سوڭ تور تەرەزەنىڭ ارعى جاعىنداعى كۇنامدى كەشىرۋگە ىقپال ەتۋشى شىركەۋ قىزمەتشىسى «سوفي، ءسىزدى قۇداي جاقسى كورەدى. ءسىزدىڭ كۇنالارىڭىزدى كەشىرەدى. تەك شىن سەنىڭىز» دەپ شىعارىپ سالاتىن. ول كەزدەرى ازداپ كلەپتومان بولعانىم بار. ۇساق-تۇيەكتى كورسەم، قالتاما سالماسام، تىنىش تۇرا المايتىن دا ەدىم. بىردە ساۋدا ۇيىنەن ۇرلاپ اكەتكەن زاتىم جايلى ايتىپ جاتىپ، «مەن ولاردى العىم كەلمەيدى. بىراق ادامدار، كۇنكورىس وسىلاي ەتۋىمە ىقپال ەتەدى» دەگەنىم سول ەدى، شىركەۋ قىزمەتكەرىنىڭ سۋىق سوزدەرىن ەستي باستادىم. «سوفي، ءسىز كۇناڭىزدى مويىنداۋعا كەلدىڭىز. ءسىز نەگە بۇنى باسقالاردان كورەسىز؟ قۇداي مۇندايدى ۇناتپايدى» دەپ تارپا باس سالعاندا، دەمەك، قۇداي بۇل كۇنامدى كەشىرۋدەن باس تارتتى، نە مەنىڭ كىنام جوعىن شىركەۋ قىزمەتكەرى مويىنداي المايدى دەپ ءتۇيدىم. سول كۇنگى عيبادات ەتۋدەن سوڭ شىركەۋگە اياق باسقان ەمەسپىن. بىراق نەگە ەكەنىن جاعدايدى دۇرىس ۇعا الاتىن قۇدايدىڭ ءدىنىن ىزدەپ سابىلعانىم دا بار. مەنى تۇسىنە الاتىن قۇدايدى ىزدەپ اقىرى تابا المادىم. سولاي مەن قۇدايسىز ادامعا اينالدىم. بىراق زات ۇرلاۋدان ءوزىمدى توقتاتقانداي بولدىم.

ءدال قازىر ويلانىپ قاراسام، بەيتانىس ادامنىڭ ايتقانى دا وسىعان جاقىندايدى. ءبارى ماعان ىقپال ەتۋگە شەبەر دە، اينالىپ كەلگەندە مەنى كۇناھارعا اينالدىراتىندارىنا مەن نە ىستەي الامىن؟! مەنى كۇناھار ەتۋگە تىرىسقاندار، مەنىمەن توزاقتى ءبولىسۋى دە شارت ەمەس پە؟ بار بىلەرىم، مەنىڭ كۇناما ىقپال ەتكەندەر عانا كىنالى. ءدال قازىرگى الما وقيعاسىندا بارلىق كۇنا ونىڭ موينىنا جازىلاتىنى ءسوزسىز!

ويىممەن ەستەن قاتىپ وتىرعاندا، ەسىك تارسىلداي باستادى. ارعى جاقتان قاسقاباستىڭ داۋىسى شىعادى. داۋرىعىپ، ايقايلاپ جاتىر.

«سوفي، شىق بول! وسىندا تىعىلىپ وتىرعانىڭدى بىلەمىن. نەعىپ وتىرسىڭمەلشيىپ؟ تاماق ۇرلاپ جاتىرسىڭ با، ا؟! اش، تەز!»

ەسىككە تۇكىرىكتەرى شاشىراپ جاتقان شىعار. ول شاماسى قۇلىپقا سالىنىپ تۇرعان كىلتتى كورىپ تە تۇرعان جوق. ارينە، مەنى كىنالاعاندى جاقسى كورەدى عوي ءبارى. ورنىمنان جىلجىماستان، ەسىك كىلتەنىپ، تۇتقا سىنىپ، جەردە جاتقانىن ايتتىم. قاسقاباس بۇلدانىپ تەز ەسىك اشاتىن بىرەۋدى تاباتىنىن، ال ماعان قويماداعى ەشبىر زاتقا ءتىسىمدى تيگىزبەۋىمدى ايتتى. جەرگە تاستاعان المانى قالتاما سالىپ الدىم. بەيتانىس ادام قوراپتار اراسىنان مەنى اڭدىعانداي، تاعى تەگىن كۇلە باستادى دا:

«سەن سونداي ناقۇرىسسىڭ. بىلەسىڭ بە، ادامداردىڭ ىشىندەگى ەڭ ناقۇرىسى سەن. الەمدە ناقۇرىستار اراسىندا بايقاۋ بولسا، مەن سەنىڭ جەڭۋىڭ ءۇشىن سەنى جارنامالاپ، ادامدارعا قانداي ناقۇرىس ەكەنىڭدى ايقايلاپ ايتۋشى ەدىم!»

مەنىڭ بۇعان بەرەر جاۋابىم بولمادى. مەن جۇمىس ىزدەۋدەن شارشاعاننان وسىلاي ىستەدىم. ال ءبىر عانا الما ءۇشىن مەن تاعى جۇمىس ىزدەگىم كەلمەيدى. بۇل ادام مەنى ناقۇرىسقا بالاعانمەن، ەشتەڭەنى تۇسىنبەيدى جانە مەن جايلى تۇك تە بىلمەيدى.ال مەن ونى بىلەمىن. ونىڭ مەنى جەك كورەتىنىن بىلەمىن. جەك كورگەننەن مەنىڭ ءار ارەكەتىمە راحاتتانا كۇلەتىنىن بىلەمىن. ول كۇلىپ بولعان سوڭ تەرەڭ دەم الۋى مەنىڭ ارەكەتتەرىمە ايانىشپەن قاراعانىنان ەكەنىن بىلەمىن. ول قازىر تاعى سولاي تەرەڭ تىنىس الدى. ارتىنشا قوراپتار اراسىنان شىعىپ، الدىما كەپ توقتادى. مۇنداعى زاتتارعا كوزىم ۇيرەنسە دە، ونىڭ سۇلباسىنىڭ قويمادان دا قاراڭعىلىعىنا كوزىم ۇيرەنە المايدى.

«سەن بالا كەزىڭدى كوپ ويلايسىڭ. نەگە سەن كىشكەنتاي سوفي ارمانداعان سوفي ەمەسسىڭ؟»

ماعان ەشكىم ەشقاشان مۇنداي سۇراق قويماعان. ءتىپتى مۇنداي سۇراق قويسا، نە دەپ جاۋاپ بەرەمىن دەپ تە ويلانباپپىن. سۇراققا دۇرىس ويلانۋعا تۋرا كەلەدى.

«مەن ەسەيە كەلە ارماندارىمدى جوعالتىپ الدىم...»

«بىرەۋ ارماندارىڭدى تىعىپ قويدى دەپ ويلايسىڭ با؟»

بۇل دا ويلانارلىق سۇراق ەكەن. جاۋابىم: «جوق...»

بىراق...

«يا!ەرەسەككە اينالعاندا مەن باستاعى قيالدىڭ ءبارىن جۇزەگە اسىرامىن دەپ ويلادىم. بىراق بۇلاي بولا قويمادى. بالالىق ارماندارىم ەسەيگەن كەزدە ماقساتقا اينالمادى. باسقالاردىڭ ومىرىندە ەش شارۋام بولماسا دا، اينالا مەنىڭ ويلارىمدى تەجەۋگە ءۇمىتتى ەكەنىن ءبىلدىم. ءالى دە سول كورىنبەيتىن قورشاۋلاردىڭ اراسىندا قامالىپ وتىرمىن. سول قامالدان قاشقىم كەلەدى. تەك قالاي قاشىپ، قايدا تىعىلارىمدى بىلمەيمىن. سەبەبى، مەن بىلمەيمىن: مەن كىممىن؟ مەنى ادامدار نەگە تۇنشىقتىرۋعا قۇمار؟ مەن كىمگە كەدەرگىمىن؟ ولاردىڭ ويلاعانى نە؟ مەن بىلمەيمىن!»

ول ورنىنان اتىپ تۇرا ماعان ايقايلاي باستادى. داۋىسى قاتقىلدانىپ، قاتالدانا ءتۇستى. ماعان وتە اشۋلى. سەبەبى، مەن ايتقان شىندىقتى ول قابىلداي المادى:

«سەن نەگە باسقالاردى كىنالايسىڭ؟ ءبارى ءوزىڭنىڭ كەسىرىڭنەن بولعان نارسە. بۇنىڭ ءبارى سەنىڭ ومىردەگى ارەكەتتەرىڭنىڭ ناتيجەسى».

«سەبەبى، مەنىڭ كىنام جوق. بارىنە ادامدار كىنالى. ولار مەنى بوتەن كورەدى. ءبارى مەنى جەك كورگەندىكتەن ماعان بالالىق ارماندارىمنىڭ ىشىندە بولعان ۇنايدى. مەن باسقالاردان نەگە بوتەن ەكەنىمدى تۇسىنبەيمىن! ولار سەنەتىن قۇداي دا مەنى بوتەن كورەدى. مەنى سايتان دا جەك كورەتىنىنە سەنىمدىمىن!»

«دۇرىس ايتاسىڭ. مەن دە سەنى جەك كورەمىن، ناقۇرىس!»

بۇل جاۋاپقا دەگەن رەاكتسيامدى قالاي جەتكىزسەم بولادى؟ بىرەۋ بەتىمە قارا مۇزداي سۋ توككەندەي، بولماسا ىشىمدەگى بار قورقىنىش القىمىمنان الىپ، «ءبارى ءبىتتى، سوفي!» دەپ تۇنشىقتىرىپ جاتقانداي بولدى. اياق-قولىم ءبىر ساتكە ىستەن شىققان سياقتى. قوزعالا الماي، تەك كوزدەرىمنەن جاستار اعا ءتۇستى. ءوزىڭىز ويلاڭىزشى، قاراڭعى قويما ىشىندەگى بەيتانىس ادام سايتانمىن دەپ ايقايلايدى. مۇمكىن، قازىر ول مەنى شىنىمەن بۋىندىرىپ ولتىرەتىن شىعار. ونىڭ داۋىسى قويمانىڭ بار بۇرىشىندا جاڭعىرا ءتۇستى: «ءيا، مەن سايتانمىن. ال سەن مەنەن وتكەن سايتانسىڭ، قۇرىپ كەتكىر!»

بۇل داۋىستاردى بىرەۋ ەستىپ مەنى تەز شىعارىپ قۇتقارسا بولار ەدى. شىركەۋگە باراتىن جىلدارىمدا ءجيى ويلاپ، تۇڭىلەتىن سايتان مەنىڭ قانداي كۇناھار ەكەنىمدى بار داۋىسىمەن جار سالىپ ايتۋى قانداي قورقىنىشتى كورىنىس! كۇلكىسىن تىيماستان:

«ادامداردىڭ ءبارى بىردەي. ءوز كۇناسىنە باسقالاردى كىنالايدى. مەن ساعان الما بەردىم. بىراق سەن جەمەسەڭ دە بولار ەدى. سەن ۇرلىق جاسادىڭ. بىراق بۇعان كىنالى سايتان، بىراق ادام ەمەس. ادامدارشا بۇل سايتاننىڭ كەسىرى، ءيا؟!»

ەنتىگىن باسا سوڭعى سوزدەرىن ايتتى: «...ساعات 18:30-عا دەيىن دۇعاڭدى وقي ءتۇس، سوفي!»

اششى كۇلكى داۋىسى قۇلاعىمدا ەرەكشە جاڭعىردى. ەسىكتىڭ قۇلپى تىرسىلدادى دا، قويمانىڭ ەسىگى ايقارا اشىلدى. جارىق تۇسكەندە سايتاننىڭ بەينەسى جوعالىپ كەتتى. قاسقاباس پەن ەسىك جوندەۋشى مەنىڭ تۇرىمنەن شوشىپ كەتسە كەرەك، قويمادان شىعارىپ الدى. قالتامنان شىعارىپ، قويماداعى ەدەنگە قويعان الما قالدىعىن كورسەتىپ، اقتالعانداي سىبىرلادىم: «ونى مەن جەگەن جوقپىن».

مەنىڭ الدىمدا كەلە جاتقان قاسقاباس قولىنداعى قىزمەتكەرلەر تىزىمىنەن مەنىڭ اتىمدى سىزىپ: «ۇيىڭە قايت. مۇندا ەندىگارى كەلمە».

ايقايلامادى. ەشكىم ماعان جابىلمادى. بىراق دالىزدە جىلاپ كەلە جاتقان ماعان ءبارى الارىپ قارادى. بىراق بۇل مەنى الاڭداتپايدى. مەنى الاڭداتاتىنى «18:30». مەنىمەن بولعان جان العىش بولار، مۇمكىن، سايتاننىڭ ناق ءوزى. بۇنىڭ ءبارى كوز الدىما ەلەستەدى دەيىن دەسەم، ونىڭ كۇلكىسى ءالى قۇلاعىمدا. مەن سايتانمەن كەزدەستىم. قانداي كۇلكىلى وقيعا! ءوز-وزىممەن تارقىلداي كۇلىپ ءدامحانادان شىقتىم. وتە كۇلكىلى وقيعا! اينالاداعىلاردان سۇرايمىن: «مەن سايتاندى كوردىم. ول ماعان نە ايتتى بىلەسىڭدەر مە؟»

ءبارى مەنەن قاشا ءتۇستى. ارينە، ەشكىمگە مەن ماڭىزدى ەمەسپىن. ال مەن سايتانمەن تىلدەستىم. قۇرىپ كەتكىر، ەشكىمگە بۇگىن كەشتە جانى ۇشىپ، ءتانى ولەتىن ءسوفيدىڭ سايتانمەن تىلدەسكەنى بارلىق ادامدار ءۇشىن مۇلدە ماڭىزدى ەمەس...

"ادىرنا" ۇلتتىق پورتالى

پىكىرلەر