ءبىر قارت كىسىنىڭ ايەلى، بالالارى اشتىقتان قىرىلىپ، تەك ءبىر جاس ۇلىمەن ەكەۋى عانا ءتىرى قالىپتى. شال كۇن سايىن قاقپان قۇرىپ، سارىشۇناق تىشقانداردى اۋلاپ كۇنەلتەدى. جەتى-سەگىز كۇندەي قاقپانىنا ەشتەڭە تۇسپەيدى. اكەلى-بالالى ەكەۋى دە ابدەن اشىعادى. اسىرەسە، بالانىڭ جاعدايى قيىنداپ، كۇننەن كۇنگە السىرەي بەرەدى. اكە قۇدايعا ءمىناجات ەتىپ، وزىنە-ءوزى شارت قويادى:
«تاعى دا ءۇش كۇن كۇتەيىن. ەگەر وسى ءۇش كۇن ىشىندە قاقپانعا ەشنارسە تۇسپەسە، بالامنىڭ ءوزىن سويىپ جەيىن. مەن ءولىپ قالسام بالاعا ەشكىم قاراماي، ءبارىبىر اشتان ولەدى. ال مەن ءتىرى قالسام، زامان تۇزەلىپ، كەيىننەن بالالى بولارمىن» - دەگەن ويعا بەكىنەدى. سونىمەن ءۇشىنشى كۇن دەگەندە شالدىڭ قاقپانىنا ەكى سارىشۇناق ءتۇسىپ قالىپتى. ەندى بۇدان كەيىن كۇن سايىن قاقپان قۇر بولمايدى. ءسويتىپ، بالا وسىلاي ولىمنەن امان قالعان ەكەن...
1931-1933 جىلداردىڭ اشتىعىندا ەلدىڭ كورمەگەن قورلىعى، تارتپاعان ازابى قالمادى. ارام با، ادال ما وعان قاراپ جاتپاي، تاماقتان وتكەن قۇرت-قۇمىرسقا، باقا-شايان، سارىشۇناق دەگەننىڭ ءبارىن جەگەن.
«اۋليە-اتا وڭىرىندەگى اشارشىلىق» كىتابىنان
